۱۲ راهکار طلایی صمیمی شدن با فرزندان

کدام پدر و مادری‌ست که دلش نخواهد رازهای صمیمی شدن با فرزندان را بداند؟ دل‌مان می‌خواهد فرزندمان در هر سنی که هست، ما را دوست و رازدار خودش بداند و روی ما حساب باز کند. پس لازم است دست‌ به‌کار شویم و رفاقت خود را به او نشان دهیم.

فرزند ما متعلق به نسل دیگری‌ست؛ روزی می‌رسد که سلیقه‌ی لباس پوشیدن و موسیقی او متفاوت از ما می‌شود و تکه‌کلام‌های هم‌سالان خودش را تکرار می‌کند. اما آن‌چه بدون تغییر باقی می‌ماند، عشق و صمیمیت ما با فرزندان است. با پذیرش، عشق و بردباری تبدیل به والدینی می‌شویم که راه‌های صمیمیت با فرزندان را خوب می‌دانند. در این نوشته از «همراهتم» دست‌تان را می‌گیریم و به دنیای کودکان می‌بریم و راهکارهای صمیمی شدن با فرزندان را دوره می‌کنیم.

۱. ایجاد فضای کافی

یکی از بهترین راهکارهای صمیمی شدن با فرزندان، ایجاد فضای شخصی کافی برای آنهاست. فرزند ما در هر سنی که باشد، می‌تواند سرگرمی، فعالیت، دوستی و علاقه‌مندی‌های خودش را تجربه کند. نیازی نیست در ریزترین تصمیم‌ها دخالت کنیم. یا برای هر چالش کوچک و بزرگی، راه‌حل ارائه کنیم. ما در کنار کودک می‌مانیم و فضای کافی برای او درنظر می‌گیریم. هر زمانی که نیاز باشد، راه درست را به او نشان می‌دهیم. این همراهی اثر بسیاری عالی در رابطه‌ی والد با فرزند دارد.

۲. شنونده‌ی خوب

کودکان زیاد سوال می‌پرسند و گفت‌وگو را دوست دارند. بهتر است از همان کودکی شنونده‌ی خوبی برای سوال‌های فرزندمان باشیم. به داستان‌ها، شعرها، پرسش‌ها و همه‌ی کارهای او خوب توجه کنیم. والدی که بدون قضاوت و سرزنش با فرزندش ارتباط برقرار می‌کند، در نوجوانی و بزرگ‌سالی هم می‌تواند دوست خوبی برای فرزندش باشد. بهتر است خیلی بیشتر از آن‌چه سخنرانی می‌کنیم و به فرزندمان آموزش می‌دهیم، به او گوش کنیم.

۳. حضور در لحظه

یکی از کلیدهای صمیمیت با فرزند، زندگی و حضور در لحظه و در کنار اوست. زمانی که به خاطرات دوران کودکی و نوجوانی خود فکر می‌کند، لحظه‌های خوش بودن کنار والدین را به‌خاطر می‌آورد. توپ بازی در یک بعد از ظهر تابستان، گوش دادن به داستان‌گویی کودک هنگام پختن شام یا جمع شدن خانواده دور یک بازی رومیزی، بهترین لحظه‌ها را برای کودک شکل می‌دهند.

۴. بوسیدن و در آغوش گرفتن فرزند

با بوسیدن و در آغوش گرفتن فرزند، به او نشان می‌دهیم باارزش و عزیز است. خوب است عادت کنیم زمان ترک خانه و بازگشت به خانه فرزندمان را ببوسیم و بغل کنیم. همچنین، پیش از خواب و پس از خواندن یک کتاب داستان، او را بوسیده و شب به‌خیر بگوییم. بغل کردن تنها برای خردسالان نیست. نوجوان ما همان‌قدر به توجه و عشق ما نیاز دارد.

۵. دوری از سرزنش

شما دل‌تان نمی‌خواست با پدر و مادرتان راحت‌تر و صمیمی‌تر بودید؟ فرزندان دوست دارند همه چیز را به والدین خود بگویند. حتا مسائل ترسناک، اتفاق‌هایی که برای هم‌کلاسی‌شان رخ می‌دهد یا موضوعی که پرسیدنش سخت است. اما تنها درصورتی با ما ارتباط برقرار می‌کنند که سرزنش نشوند. اگر با شنیدن هر سخنی شروع به سرزنش و سرکوفت زدن کنیم، رفاقتی شکل نخواهد گرفت. بهتر است از احساس او بپرسیم. هر سوالی را جدی بگیریم. از گفت‌وگو استقبال کنیم. اگر والد قضاوت‌گری نباشیم، زمانی که فرزندمان به مشورت نیاز دارد، پیش از هر کسی، سراغ ما خواهد آمد.

۶. غافلگیری

می‌خواهیم با فرزندمان صمیمی شویم؟ غافلگیرشان می‌کنیم! شب تولد، اتاق‌شان را پر از بادکنک می‌کنیم. دسر موردعلاقه‌شان را دزدکی در ظرف ناهار جا می‌دهیم. بدون مناسبت برای آنها هدیه‌های کوچک می‌خریم. شاید هم ناگهان سر از رستوران درآوریم تا پیتزای جذابی سفارش دهیم. این احساس دلپذیر ارزشمندی، کودک را به ما نزدیک خواهد کرد.

۷. انتخاب واژگان مثبت

قدرت کلام را نمی‌توانیم دست‌کم بگیریم. زبان ابزار بسیار قدرتمندی‌ست که می‌تواند کسی را به ما نزدیک کند یا باعث دشمنی شود. عادت به استفاده از واژگان تند و منفی یا توهین‌آمیز باعث دوری والدین از فرزندان خواهد شد. کسی که مدام بی‌عرضه، نادان، بی‌ادب یا بی‌لیاقت نامیده می‌شود، چطور می‌تواند با ما رفیق شود؟ درمقابل، واژگان مودبانه و محترمانه، دوستی و عشق ما را نشان می‌دهند. انتخاب عبارت‌های دوستانه کمک می‌کند رابطه‌ای براساس اعتماد و احترام شکل گیرد.

۸. وقت گذراندن

نمی‌شود به رازهای صمیمی شدن با فرزندان بپردازیم و به وقت گذاشتن برای آنها اشاره نکنیم. هیچ اسباب‌بازی جذابی نمی‌تواند جای خالی ما را پر کند. آخر هفته را به کودک و نوجوان‌مان اختصاص دهیم. چند ساعتی لپ‌تاپ را خاموش کنیم؛ کمتر با موبایل وقت بگذرانیم و روی خانواده تمرکز کنیم. پیاده‌روی در پارک، صرف صبحانه یا ناهار در رستوران یا شاید همراه بردن چند ساندویچ کوچک و گردش در طبیعت بهترین اتفاقی‌ست که آخر هفته می‌تواند برای فرزندان بیفتد. کنار هم می‌خندیم، گفت‌وگو می‌کنیم و خاطره می‌سازیم.

۹. پذیرش واقعیت

ما توانایی تغییر فرزندمان را نداریم و این یک واقعیت است! اگر فرزند ما فردی درون‌گراست، نمی‌توانیم او را به برون‌گرا تبدیل کنیم. اگر در رشته‌ی ورزشی موردنظر ما استعداد ویژه‌ای ندارد، قهرمان شدن او دور از تصور است. خوب است توانایی‌های او را بشناسیم و برای آن ارزش قائل شویم. به این ترتیب از کشمش بیهوده رها می‌شویم و تنش میان ما از بین می‌رود. او قرار نیست رویاهای ما را محقق کند.

۱۰. آزادی تصمیم‌گیری

در کودکی انتخاب لباس و مدرسه‌ را والدین به‌عهده می‌گیرند. اما کودک ما بزرگ می‌شود و به آزادی بیشتری نیاز دارد. کودکی که می‌تواند از میان ۵ دست لباس، خودش انتخاب کند، یا از بین ده‌ها کتاب پیشنهادی ما، خودش چند کتاب را برگزیند، بعدها اعتماد به‌نفس برای گرفتن تصمیم‌های بزرگ‌تر زندگی را خواهد داشت.

صمیمی بودن با فرزند به این معنی نیست که همیشه و همه‌جا نجات‌دهنده‌ی او باشیم. فرزند ما نیاز دارد قدرت تشخیص بهتر از بدتر را به‌تدریج به‌دست آورد. بعدها او قدردان اعتماد و همراهی ما خواهد بود.

۱۱. اثر عذرخواهی

گفتن عبارت کوتاه «معذرت می‌خواهم» برای خیلی‌ها سخت است. به‌ویژه زمانی‌که طرف مقابل ما کودک یا نوجوانی‌ست که روی ما حساب می‌کند. درحالی‌که عذرخواهی کردن جایگاه والدین را به‌خطر نمی‌اندازد. اگر فرزندان ما با هم دعوا کرده‌ باشند، از آنها می‌خواهیم عذرخواهی کنند. زمانی که کودک اشتباهی می‌کند، او را به گفتن «ببخشید» مجبور می‌کنیم. پس چرا ما از این‌که اشتباهی مرتکب شده‌ایم، ابراز پشیمانی نکنیم؟

فرزندان با والدی که صادقانه از برخورد اشتباه خود عذرخواهی می‌کند، احساس راحتی و نزدیکی بیشتری می‌کنند.

۱۲. پابه‌پای رویاها

بچه‌ها در کودکی دنیای خیالی جذابی دارند. آنها در رویای خود قهرمان می‌شوند، کارهای ناممکن را ممکن می‌کند و هیچ حد و مرزی برای رویا و خیال خود قائل نیستند. پدر و مادر هم پابه‌پای آنها در رویاهای شیرین غرق می‌شوند. رویای قهرمان شدن، در نوجوانی جای خود را به هدف‌های واقع‌گرایانه‌تری می‌دهد. این‌جاست که نباید دست فرزندمان را رها کنیم.

والدینی که به توانایی‌های فرزند خود ایمان دارند، به او اعتماد می‌کنند و اجازه می‌دهند هدف‌های بزرگی برای خود بسازد.

سخن پایانی

کنار فرزندمان می‌نشینیم. با هم کتاب می‌خوانیم. شعر می‌خوانیم. شعر را فراموش می‌کنیم و به‌جای واژگان فراموش شده، جمله‌های خنده‌دار می‌گذاریم. صدای خنده‌مان بلند می‌شود. او را در آغوش می‌گیریم و پیشانی‌اش را می‌بوسیم.

زمان مانند باد می‌گذرد و روزی می‌رسد که دیگر به شعرهای خنده‌دار ما نمی‌خندد. قدش آن‌قدر بلند شده که بوسیدن پیشانی‌اش آسان نیست. اما آن‌چه عوض نشده، پیوند صمیمیت و عشق والدین و فرزندان است.

با دانستن راهکارهای صمیمی شدن با فرزندان، از روزی که با آمدن‌شان دنیای ما را زیرورو می‌کنند، تا زمانی که به فردی بزرگ‌سال تبدیل می‌شوند، کنارشان می‌مانیم.